بالا آمدن سطح دريا نه تنها آينده بشر، بلکه تاريخ را تهديد مي کند
تاریخ انتشار: ۱۵ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۹۲۶۹۰۵
خبرگزاري آريا - علاقه انسان به زندگي در کنار آب چيز جديدي نيست. ده ها هزار سال است که انسان ها براي داشتن زندگي مطمئن در کنار دريا و رودخانه ها زيسته اند و از اين راه کشاورزي خود را رونق داده اند. آن هايي که زندگي کنار آب را بر مي گزيدند هميشه زندگي بهتري نسبت به ديگران داشتند.
اما مشکل زندگي در کنار دريا اين است که هر چقدر منابع غذايي ثبات دارند، سطح آب دريا اين ثبات را ندارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در دهه هاي آتي، افزايش سطح آب درياها مي تواند ميلياردها دلار در زمينه املاک و زيرساخت هاي کنار دريا خسارت به کشورهاي مختلف وارد کرده و ميليون ها انسان را بي خانمان کند. در حالي که تغييرات اقليمي سبب به خطر افتادن آينده بشر شده، نبايد از گذشته اش نيز غافل شد.
مقاله جديدي که در PLOS One اخيرا منتشر شده يک حقيقت تکان دهنده را براي دانشمندان دارد: با بالا آمدن 1 متر آب درياها، فقط در ايالت هاي جنوبي آمريکا هزاران سايت باستان شناسي از بين خواهد رفت؛ از پناهگاه هاي بومي هاي آمريکا گرفته تا کلوني هاي اروپايي ها.
پژوهشگران کار خود را با انبوهي از اطلاعات آشفته شروع کرده اند. همه ايالت ها به اجبار، آمار مربوط به سايت هاي باستان شناسي را نگه داري مي کنند اما همه آن ها به يک روش داده ها را نگه داري نمي کنند و همين موضوع سبب شده تا کار پژوهشگران به شدت دشوار شود.
بنابراين آن ها به پروژه اي که هم اکنون در حال انجام است همراه شدند، پروژه اي به نام ايندکس ديجيتالي باستان شناسي شمال آمريکا که همه اين اطلاعات آشفته را در يک ديتابيس جامع و دسته بندي شده گرد هم آورده است.
سپس داده هاي مربوط به ايالت هاي جنوبي به واسطه مکان حفاري کنار هم قرار گرفتند تا مشخص شود کدام يک از سايت هاي موجود در ايالت هايي نظير فلوريدا، جورجيا و کارولينا در معرض خطر هستند. با اين حال، بنا به دلايل امنيتي، آمارها چندان دقيق و موثق نيست.
نتيجه اميدبخش نيست. با بالا آمدن يک متر از آب درياها که ممکن است تا پيش از پايان همين قرن اتفاق بيافتد، بيش از 13 هزار مکان حفاري به زير آب خواهد رفت که فقط 4 هزار مورد از آن ها در فلوريدا است. سطح آب دريا اگر 5 متر بالا بيايد، 32 هزار سايت در فلوريدا غرق خواهد شد.
اندکي نااميد کننده به نظر مي رسد اما اين پژوهش گويا ساماندهي به فعاليتي را زير نظر دارد که در حال حاضر يک آشوب کامل است. جاش ولز از دانشگاه ساوث بند و نويسنده اين مقاله مي گويد: «آنچه که ما اميدواريم آغاز شود، صحبت ميان باستان شناسي آمريکا و باستان شناسي جهان است. نتيجه تغييرات اقليمي روي آثار تاريخي که از حضورشان با خبريم چيست و در چه ابعادي لازم است که به آن اهميت دهيم و تمرکز کنيم تا آن ها را وقتي که هنوز از دست نرفته اند بازيابيم؟»
لازم است که هر چه سريع تر اين اقدام صورت پذيرد چون بالا آمدن سطح آب درياها همين حالا هم آغاز شده. ديويد اندرسون، ديگر نويسنده مقاله از دانشگاه تنسي مي گويد: «اين جريان با بالا آمدن آهسته سطح درياها در حال وقوع است. ما شاهد فرسايش سايت هاي باستان شناسي کنار دريا هستيم.»
ارقام واقعا عجيب هستند. چطور مي توان 13 هزار مکان حفاري را در از خطر دريا نجات داد؟ ساده است: اين اتفاق رخ نمي دهد. باستان شناس ها مجبورند که تعداد محدودي از آن ها را انتخاب کرده و فقط روي آن ها متمرکز شوند و اطلاعاتشان را با تکنيک هاي ديجيتال جديد استخراج و دسته بندي کنند و تا مي توانند جلوي از بين رفتنشان را بگيرند.
مي توان دور يک سايت ديوار کشيد اما انجام اين کار مي تواند براي ديگر مکان ها خطر آفرين باشد. اندرسون مي گويد: «وقتي چنين ديوارهايي ساخته مي شود، بنابراين بخشي از خاک را مي گيريد. شما مواد را از مکان هايي مي گيريد که خودشان داراي منابع تاريخي و باستان شناسي هستند.»
از لحاظ تئوري، شما مي توانيد سازه ها را هم تکان دهيد. مصري ها اين کار را با معابد ابو سمبل کردند زماني که ساخت يک سد در دهه 60 ميلادي، آن ها را در آستانه غرق شدن قرار داد. اما کدام ها را براي نجات دادن بايد انتخاب کرد؟ چه کسي انتخاب مي کند کدام سازه ها نجات پيدا کنند؟
هزينه هاي انساني را نيز بايد در نظر گرفت. قرار نيست فقط سايت هاي باستان شناسي غرق شوند، بلکه جوامع امروزي نيز با چنين خطري درگير هستند و اگر فکر مي کنيد براي اين اتفاق بايد سال ها صبر کرد، سخت در اشتباهيد. در سال 2016، دولت فدرال اعلام کرد که گروهي از بومي هاي ايالت لوييزيانا را به دليل خطرات سيلاب جا به جا کرده. تغييرات اقليم نه تنها آن ها را از خانه هايشان بلکه از تاريخ، زادگاه و فرهنگشان دور کرده.
جا به جايي ها در آينده خطرات بيشتري نيز مي آفريند. با افزايش سطح آب درياها، مردم بيشتري مجبور مي شوند تا به داخل خشکي ها عقب نشيني کنند. و ساخت و ساز ناگزير جوامع مدرن مي تواند مکان هاي حفاري و باستان شناسي را تحت خطري جدي قرار دهد.
بله، اين آينده فقط به منظور بقاي انسان ها ترسناک نيست، بلکه با از بين رفتن تاريخ، فرهنگ و بخش اعظمي از خاک، دانشي که مي توانست به بشر براي شناخت گذشته زمين و تاريخ پر عظمت آن کمک کند نيز از بين مي رود. با اين حال، آگاهي فعلي از شرايط مي تواند کنترل اوضاع را اندکي ساده تر کند و بسياري از يافته هاي مهم را از خطر دور نگه دارد.
منبع: خبرگزاری آریا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۹۲۶۹۰۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کشف بقایای یک سکونتگاه 7 هزارساله در صربستان (+عکس)
باستان‌شناسان یک سکونتگاه بزرگ نوسنگی ۷۰۰۰ ساله را نزدیک روستای یارکوواتس در صربستان کشف کرده‌اند. این کشف توسط تیمی از Cluster of Excellence ROOTS انجام شد؛ طرحی که توسط چندین موسسه تحقیقاتی از سراسر جامعه دانشگاهی راه‌اندازی شد.
به گزارش فرادید، یک مطالعه ژئوفیزیکی منجر به کشف یک سکونتگاه ۱۳ هکتاری با خندق‌های دفاعی نزدیک رودخانه تیمیز در استان وویوودینا صربستان شد. بر اساس اشیایی که در محل پیدا شدند، این سکونتگاه با فرهنگ وینچا مرتبط است؛ مردمان دوره نوسنگی که در جنوب شرقی اروپا بین ۵۴۰۰ تا ۴۵۰۰ قبل از میلاد می‌زیستند.
این فرهنگ که Vinča-Belo Brdo نام‌گذاری شده، بیشتر به دلیل ساخت سکونتگاه‌های بزرگ شناخته شده که بسیاری از آنها به طور قابل‌توجهی بزرگ‌تر از سایر سکونتگاه‌های فرهنگی معاصر خود در اروپا بودند.
فین ویلکس، دانشجوی دکترا و از رهبران تیم می‌گوید: «سکونتگاهی به این بزرگی واقعا دیدنی است. داده‌های ژئوفیزیکی هم به ما ایده روشنی از ساختار ۷۰۰۰ ساله محوطه می‌دهند.»
ناهنجاری‌های زاویه‌دار سیاه که در فیزیک زمین آشکار است، گواه تعداد زیادی خانه‌های سوخته است، به این معنا که شاید این شهرک در جریان درگیری رها یا ویران شده باشد.
شواهد باستان‌شناسی از دیگر مکان‌های وینچا، باستان‌شناسان را به این حدس سوق داده که رقابت بین‌گروهی، درگیری و خشونت احتمالی، شاید از ویژگی‌های این منطقه در دوره نوسنگی بوده است.
آثار مادی فرهنگ بنات (۵۴۰۰-۴۴۰۰ قبل از میلاد) نیز در این محل کشف شده است؛ مردمی محلی که در منطقه بنات در حوضه پانونی ظاهر شدند. فین ویلکس می‌گوید: «این نیز قابل‌توجه است، چون تنها چند سکونتگاه با آثاری از فرهنگ بنات از صربستان کنونی شناخته شده است.»
این تیم در طول همین کمپین تحقیقاتی، چندین ویژگی مدور از دوران نوسنگی پسین را در مجارستان به همراه شرکایی از موزه یانوس پانونیوس در پچ بررسی کردند. این به اصطلاح «راندِل‌ها» به فرهنگ لِنگیل (۵۰۰۰/۴۹۰۰-۴۵۰۰/۴۴۰۰ قبل از میلاد) نسبت داده می‌شوند.
امیدواری ژینولا به کامبک پاری سن ژرمن مقابل دورتموند: آنها از نظر جسمانی، تکنیکی و تاکتیکی آماده هستند